Zondag zijn Edwin en ik met Sabine naar de Supportbeurs geweest. Opa en oma pasten op Laura
Ze is alweer toe aan een nieuwe rolstoel (vooral in verband met transfers die ze zelf moet gaan maken). Ook haar driewielfietsje wordt te klein. Of eigenlijk te instabiel moet ik zeggen.En ze is er al een keertje mee uit de bocht gevlogen en op zijn kant gegaan. En geloof me dat is niet prettig als je met je middel en je voeten aan je fiets vast zit. Wel jammer want de volgende wordt een flink stuk groter. Zo’n klein aangepast fietsje ziet er nog wel schattig uit, maar zo’n joekel is al een stuk minder aandoenlijk om te zien.

We zijn ook op zoek naar een handbike, zodat ze zelf ooit met ons mee zal kunnen fietsen. Want ze kan dan wel aardig fietsen op een doortrapdriewieler en ook redelijk een heuveltje op maar harder dan ons looptempo zit er niet in (volgens mij dan; ze heeft ons wel eens vaker verbaasd) . Maar daarom dus ook een handbike. Ze heeft erin gereden op de beurs. Ze pikte het meteen op en al was de rolstoel te groot en de”trappers”te hoog, ze stuurde ermee alsof ze nooit anders heeft gedaan.
Het was die dag kinderdag op de beurs.

Ze heeft gegrabbeld, had geschminkt kunnen worden en er liep een levende poppenkast rond. Ze hebben nog wat glitters en kleurtjes in haar haren gesmeerd. Als het goed is kan ze op de site van www.specialkids.nl komen. Ze poseerde als een volleerd model (en toch wil ze nog steeds fotograaf worden).
Ze werd vooral er gefascineerd door het rolstoelbasketbal. Ze wilde steeds terug en juichte elke keer als de bal de lucht in ging (of hij nou raak was of niet).Het ging er flink hard aan toe en de botsingen waren niet van de lucht.


Maar het meest van alles genoot ze van de demonstraties van het rolstoeldansen en ze mocht zelf ook nog een aantal keren (met ons, ja, ja voetjes van de vloer ) de dansvloer op. Geweldig!
We kwamen ook een hoop bekenden tegen.
Om een uurtje of 4 waren we weer in Castricum.
We hoorden dat Laura voor het eerst had geschommeld en ze vond het nog leuk ook!

Nou ik ga morgen weer verder. Laura is tussendoor eventjes flink aan het spoken geweest en ik zit nu te knikkebollen boven het toetsenbord.
Hopelijk hebben we morgen nog verbinding en anders blijf ik gewoon heerlijk achter de feiten aanlopen