1999 verder

Sabine was erg afgevallen na alle toestanden en was erg mager geworden. Die schade heeft ze thuis razendsnel ingehaald. Haar bolle wangen begonnen al snel toe te nemen. Ze ontwikkelde zich als een zeer tevreden, vrolijke baby. We hadden eigenlijk niets te klagen. Begin februari moest ze weer een dagje naar het ziekenhuis om weer een MRI-scan te laten maken. Dit om na te kijken of de drain wel goed werkte en of de hersenen zich goed ontwikkelden.
Na een week belde de neurochirurg op dat de drain goed werkte en de hersenen zich goed begonnen te ontwikkelen. Zelf zagen we aan Sabine zelf ook dat ze erg alert was. Ze zag en hoorde alles en lachte al vrij snel. De fysiotherapie ging ook redelijk goed. Het enige dat Sabine niet wilde was op haar buik liggen. Dan begon ze te brullen tot ze uiteindelijk in slaap viel en dat was ook goed. Haar bovenbeenspieren waren door de stuitligging erg kort geworden en omdat de achterbeenspieren niet werken werden ze dus ook niet gecorrigeerd. Het was wel een grappig gezicht. Meestal lag ze in ontspanning met haar beentjes recht, maar zodra ze iets deed, lachen, huilen, schrikken, niesen, etc., spande ze haar bovenbeenspieren aan en schopte ze zich in haar eigen gezicht.
In de loop van de weken liep alles naar wens. Ze dronk goed en groeide als kool. Ze begon steeds meer te spelen en te lachen. Geestelijk ontwikkelde ze zich volkomen volgens het boekje. Lichamelijk gezien was ze wat lui en de vooruitgang ging wat langzamer dan mogelijk.
*****

Helaas heb ik mij niet gehouden aan mijn voornemen om het verhaal van Sabine regelmatig op te schrijven, maar het staat in mijn geheugen gegrift.
Hier een samenvatting:

Sabine was lange tijd lichamelijk wat lui. Ze vond het wel best. Zitten wilde ze wel erg graag en met 4 maanden wilde ze alleen nog maar zitten op schoot. Zo kon ze alles goed overzien.
Ze at geweldig en de eerste hapjes werden met veel plezier ontvangen. Ze groeide ook erg goed.
Toen ze 4 maanden was begon ze op schoot van een tante voor het eerst te schaterlachen. Wat een aanstekelijke lach had ons grietje. We kwamen niet meer bij.
Een paar weken later kreeg ze ook de slappe lach toen ze voor het eerst bij opa en oma ging logeren.
Oma wilde het filmen maar ze moest zelf zo lachen dat het niet lukte. De tranen liepen over hun wangen van het lachen.
En dat heeft ze nog steeds; een heerlijke aanstekelijke schaterlach. Helaas moeten we dit niet te veel stimuleren, want ze spuugt nogal snel. Als ze heel hard lacht of huilt komt alles er uit, tot uit haar tenen lijkt het wel.

Toen ze een half jaar oud was ging ik met haar naar het Winkelcentrum en het was mooi weer, dus dronken we samen wat op een bankje. Sabine een flesje in de wagen en ik een blikje. Op een gegeven ogenblik komt er een wat oudere dame naar ons toe en vraagt mij of ze even naar mijn "rijkdommetje" mag kijken. Natuurlijk mag dat; ik ben tenslotte een hele trotse moeder. Ze vond Sabine een heerlijk kind met mooie ogen en heerlijk bolle wangen. Aan het eind voegt ze er tegen mij aan toe:" Wees maar blij dat je zo'n mooi en gezond kindje hebt." Ze moest eens weten!!! Ik besloot om het maar gewoon als een compliment te ontvangen en er niet verder op in te gaan.

Sabine is een heerlijk vrolijk en gezellig meisje, die iedereen voor zich weet in te nemen.

Met 9 maanden kon ze los zitten, maar ze gebruikte wel haar handen vaak als steun.

De eerste woordjes kwamen niet heel snel, maar natuurlijk zei ze eerst: "papa". En vlak daarna "poes"
Verder ging de woordenschat voorlopig nog niet.

Toen Sabine 10 maanden was kreeg ze een spreidbroek want haar linker-heup was nogal geluxeerd. Ze vond het allemaal prima en maakte er niets van. Alleen moest ze nu op haar rug slapen en ze sliep eigenlijk altijd op haar zij.
Zo begonnen de kortere nachten.

Toen ze een maand of 11 was ging de fysiotherapeute op vakantie en nam haar collega waar. En tot grote vreugde van de collega begon ze als een bezetene te tijgeren, geweldig.
Zelfs met haar spreidbroekje aan "dweilde" ze de kamer rond.

Lees verder: