2000
Haar eerste verjaardag was erg gezellig ze was ook echt en jarig Jobje. Ze gedijde goed op al die visite en dat was maar goed ook want het zat van 's morgens vroeg tot vroeg in de avond vol in huis.
Slapen is niet Sabine's grootste hobby. Het kostte (en nog) erg veel moeite om haar in slaap te krijgen.
We moesten naast haar ledikantje zitten en wee je gebeente als je er even te vroeg vandoor wilde gaan.
Ze sliep erg licht dus soms schoven we op onze buik naar de deur en dan moest er niets piepen of kraken.
As ze eenmaal in slaap was sliep ze gelukkig wel redelijk door (tot een uur of 6). Maar als ze ergens na 2 uur 's nachts van wakker werd kregen we haar met geen mogelijkheid meer in slaap.
Bij haar middagslaapje sliep ze eigenlijk we redelijk snel in en sliep dan ook zeker een uur of 2.
Toen ze net 1 jaar was ging ze terwijl we bij iemand op visite waren spontaan vanuit de "tijgerpositie" zelf zitten.
De spreidbroek gaf drukplekken en er werd een maatbroekje gemaakt. Wel gemakkelijk want daar kon ze ook mee in het fietszitje en met de standaardbroek niet. In het maatbroekje zat geen metalen stang tussen de benen dus eigenlijk had het ook geen goed effect op de luxatie, want met haar (vrij sterke) binnen-been-spieren drukte ze gewoon de benen naar binnen. Uiteindelijk kreeg ze een grotere standaardbroek en daar kreeg ze geen drukplekken meer.
Overdag een paar uurtjes en voornamelijk 's nachts moest hij gedragen worden.
In die tijd kwam ook het geliefde woordje: "die" tevoorschijn dat voor alles werd gebruikt. Het duurde daarna nog een paar maanden voordat "mama" werd gezegd. En algauw volgden Opa en Oma (Ppa en Mma).
In de zomer toen ze 1,5 jaar was ging de fysiotherapeute weer op vakantie. En we grapten al:" Nou als je terugkomt, dan kruipt ze". En je zult het niet geloven; ze ging kruipen! Wat een mijlpaal. En wat had de collega weer een pret. Ze kroop om nooit meer te tijgeren en nog mooi ook. Alternerend, de ene knie na de andere. Wat waren we trots. Af en toe viel ze nog wel met haar kont de linkerkant op (nog als het glad is of ongelijke vloer), maar ze kroop. Met haar spreidbroek ging dit niet zo geweldig, maar die hoefde ze toch niet de hele dag aan dus dat kwam goed uit.
In september ging Sabine haar eerste vliegreis maken. Naar Salou in Spanje.
Ze hoefde de heenweg niet op schoot want er was een extra stoel vrij. Maar ze wilde toch de meeste tijd bij papa op schoot. Vooral in die tijd was Sabine een echt vaderskindje.
Wat vond ze het geweldig op vakantie. Alles werd met enthousiasme begroet. Ook de vliegreis vond ze te gek. En ze had zelfs een eigen stoel.
Wat heeft ze heerlijk gekropen bij het zwembad. Op het strand vond ze het heel leuk om te spelen met het zand, maar wel met een schepje, want zand aan de handen was toch wel erg vies.
De vliegreis terug moest Sabine wel op schoot. Maar ze vond het weer geweldig.
Eindelijk begon ze ook wat meer woordjes te zeggen en toen ging het als een speer door.
In december kwam Sinterklaas en de zwarte pieten vond ze erg leuk. Sinterklaas zelf zei haar niet zo veel.
Eind december werden er wekelijks gipsvoetjes aangemeten om haar stijve kuitspieren te versoepelen voordat ze haar spalkjes kreeg. Allemaal geen enkel probleem. Zelfs het afzagen van de gips-"laarsjes" vond ze prima.
Na de tweede gipssessie bleek dat ze een flinke bloedblaar op haar linkervoetje had (ze kroop ook flink ook al had ze die zware dingen aan haar benen). Deze moest eerst genezen voordat hij weer in het gips mocht.
Uiteindelijk heeft ze de oude gipsspalk weer om gekregen met verband eromheen voor 's nachts.
De douche-beschermzakken die we erbij hadden gekocht vond ze vreselijk eng. Brullen, dus we hebben haar maar een aantal weken gewoon gewassen met een washandje.
's Nachts sliep ze niet erg comfortabel met die spalken en de spreidbroek aan.