De nierpunctie is achter de rug en alles is goed gegaan. Toen ik wegging om half 8 zat ze met wat slaperige oogjes maar de humor was alweer terug! Maar wat een organisatorische puinhoop is het daar. Je moet overal alles in de gaten houden.
Nou is (bijna) iedereen zeer welwillend om alles op te lossen, maar er gaat echt niks vanzelf.

Ze ging een uur te laat de OK in. We hadden afgesproken dat ze een infuus in haar voetje zou krijgen.
In de linkervoet mislukte het en toen ze bij de rechtervoet gingen pielen (ja want het ging allemaal niet zo soepel) begon Sabine te huilen dat het zo’n pijn deed in haar voet. (??) Acuut werd besloten om dan maar het kapje op te doen. Totaal onvoorbereid want gisteren zou de speltherapeute langskomen om te laten zien wat er zou gaan gebeuren en die is dus helemaal niet geweest. Nu had ik haar zelf al verteld dat ze een infuus in haar voet zou krijgen en dat vond ze geweldig. “dan voel ik het niet” zei ze steeds heel blij. Maar ja nu toch dat kapje. Ze heeft gevochten tegen dat ding, vreselijk om te zien vond ik.

Toen ze klaar was na een half uurtje werd ik gehaald en mocht ik er bij. Ze snikte het uit want haar arm (waar het infuus in zat) deed zo’n pijn. En dat bleef ze om de zoveel tijd huilend herhalen. Dus ik vroeg of hij er niet uit kon. Dat kon als ze had gedronken en niet misselijk werd. Ik vroeg of ze niet al terug naar de kamer kon.
Ze zou het vragen aan de arts vragen. Het mocht maar de arts wilde eerst zelf even kijken. Ze kwam er zo aan. Nou dat “zo” was er na ruim een uur nog niet en ik ging een beetje drammen want als we niks hadden gevraagd was ze zonder die arts veel eerder terug naar de zaal gereden. Uiteindelijk dus pas om kwart over drie (en ik was er al om half 1) terug naar de zaal (zonder de arts gezien te hebben)
Inmiddels hadden diverse mensen Sabine beloofd dat zodra ze een beker limonade ophad dat het infuus eruit mocht.
Toen komt de arts-assistent binnen en vertelt doodleuk dat het infuus tot morgen moet blijven zitten.
Ik vertelde dat het haar pijn deed en volgens haar viel dat wel mee want als ze toevallig morgen een bloedtransfusie nodig had was het wel handig. Nou ze heeft hem eruit gehaald hoor. Als ze dan (de kans is erg klein) een transfusie nodig heeft zetten ze er maar een nieuwe in. Beloofd is beloofd.
Ze had al de hele dag niets gegeten en ik moet zeggen ze heeft er niet eens om gevraagd.
Ook toen men om half 4 aangaf dat ze om 5 uur de broodmaaltijd mocht opeten had ze nog geen honger. Maar ik zag op een gegeven moment dat het al bijna zes uur was en nog geen broodmaaltijd.
De (vervangend)”etensman” was al klaar met de ronde maar de verpleegster had Sabines eten maar van zijn karretje afgeplukt.
Er zou nog een ronde artsen langskomen maar die hebben we ook niet gezien.
Morgen mag ze rond 12 uur naar huis (officieel) maar ik houd mijn hart vast.
Er zat een meisje bij Sabine op de kamer waar om vier uur uiterlijk de artsen zouden langskomen.
Uiteindelijk (na veel stampij) zijn ze om half 7 naar huis gegaan zonder de arts gesproken te hebben. Er kwam een vervangende langs om de boel te sussen, maar echt wat een zooitje!:(
Zo heb ik het 5 jaar geleden absoluut niet ervaren.

Tot overmaat van ramp is ook het fototoestel nog gevallen en die is nu dus stuk. Hij maakt nu dit soort foto’s