…de story breidt zich nog verder uit. Wat een puinhoop. Toen ik gistermorgen binnenkwam op Sabines kamer was Edwin al een beetje opgefokt. Ten eerste was groot alarm geslagen omdat Sabine “verdwenen” zou zijn. Zelfs de portier was al gewaarschuwd. (als ze de status hadden gelezen hadden ze niet ver hoeven zoeken, want daar stond in dat ze dagelijks ‘s morgens gedarmspoeld werd en dat we daar de grote badkamer voor zouden gebruiken). Niettemin kreeg Edwin op zijn falie dat Sabine absolute bedrust was voorgeschreven tot na de blaas/nieren echo.(Ten eerste was mij niet verteld dat ze een echo zou krijgen (wel logisch gevolg) en ten tweede dus ook niet dat ze tot dan in bed had moeten blijven. Er was alleen gezegd dat ze waarschijnlijk vrijdag de hele dag in bed moest blijven en dat dat misschien ook zelfs een achterhaald protocol was, maar dat wist ze niet zeker.) Nou ja , naar huis gaan was er dus niet bij. We moesten wachten tot de kinderarts langs was geweest en daarna konden we (op de wachtlijst) naar de echo. Volgens het “draaiboek” van de afdeling was er dagelijks een visite van de artsen en verpleegkundigen. Nu ben ik daar drie dagen geweest, maar geen visite gezien. We hebben alleen veel mensen gezien op de dag van opname, maar ook alleen maar om vier keer hetzelfde verhaal te vertellen. Waar ik ook erg moedeloos van werd was het “latexallergieverhaal”. Er moet toch minimaal vier keer in het dossier hebben gestaan dat Sabine latexvrij behandeld dient te worden. De reactie daarop waren steevast: “latexvrij, waarom dat dan????” Terwijl het nota bene bij de VU vandaan komt om daar vooral erg voorzichtig mee te zijn. Weer een aanwijzing dat het dossier echt NIET gelezen wordt en bij de overdrachten meer koffie gedronken en privxc3xa9 gekletst wordt dan de belangrijke details te bespreken. Bij elke handeling die uitgevoerd moest worden met handschoenen, moest ik weer ingrijpen dat ze latexvrije handschoenen aan moesten. (“latexvrij, waarom dat dan????”) Vlak voordat we naar huis gingen werd op Sabines tafeltje een paracetamol en een handschoen neergegooid. Die mag je dochter nog hebben. Nu had ze al sinds vlak na de operatie geen pijn meer dus een beetje onnodig om dat pijnstillers te geven. Maar ik klonk volgens mij erg ijzig toen ik zei: “Is dit een LATEX handschoen” en ja hoor dat was zo. Ze wist niet hoe gauw ze hem weg moest halen. Nou ja we zaten dus zo’n beetje de hele middag te wachten. Ik moet zeggen dat Sabine er totaal geen last van had want die zat heerlijk in haar bed video’s te kijken en te lezen. Maar Edwin werd steeds bozer. Ik laat me niet meer zo gauw gek maken, maar het irritatiegehalte werd bij mij steeds hoger. Het vervelende is dat men op de afdeling nooit iets weet. Als je vraagt hoe lang het nog duurt voordat de artsen komen zeggen ze, ik weet het niet maat ze kunnen elk moment hier zijn. Nou als ze dan 5 uur later nog niet binnen zijn ga je toch twijfelen. Uiteindelijk kwam om drie uur een kinderarts aankakken. Hij verontschuldigde zich wel (en dat is ook niet altijd het geval) en vertelde ons dat het vreselijk druk was bij hun en bij de radiologie. Er was geen plek om nu een echo te doen en ze hadden besloten om (na uitslag van haar bloed) haar zo naar huis te laten gaan. Anders kon het nog wel eens anderhalf uur duren. Maandag zouden we gebeld worden voor een vervolgafspraak op de poli (ik heb zo mijn twijfels, vreemd niet?). We hebben dus geen idee wanneer we de uitslag krijgen. O ja en nog zoiets blunderigs. De kinderarts vertelt me nog even met nadruk dat Sabine zich rustig moet zouden en dus absoluut niet mag rennen. Ik keek even naar haar rolstoel en zei alleen: “weinig kans”. Hij was even stil. In alle hectiek ben ik nog vergeten te vragen hoelang ze niet mag “rennen”. Want of ze nu morgen op school weer therapie mag en gym, geen idee. Sabine sprong toch een gat in de lucht dat ze weer naar huis mocht. Om kwart voor vier waren we eindelijk weer allemaal thuis. Ik had deze keer ‘s avonds geen zin om alles op te schrijven was nog een beetje te opgefokt. En dan te bedenken dat Sabine nog maar voor een relatief onbeduidende ingreep hier was. Op dit soort taferelen zit je niet te wachten als je kind een zware operatie heeft gehad. En dan nog maar blijven zeggen dat ze zo’n hoge werkdruk hebben gekregen dat ze niet eens tijd hebben om verhaaltjes te vertellen aan de kinderen. Ze vertellen ze nu waarschijnlijk aan elkaar tijdens de koffie want wanneer je ook maar langsliep ze zaten bijna altijd koffie te drinken. Ook nog een misser; de antibiotica van Sabine moet in de koelkast bewaard worden. Toen we het meekregen om naar huis te gaan haalde ze het uit een laatje. Edwin zei er wat van en toen werd beweerd dat het helemaal geen kwaad kon. Het zal er toch echt niet voor niks op staan. Ik ga morgen maar eens naar de apotheek om te vragen wat de gevolgen zijn als het niet in de koelkast heeft gestaan. Want als de stoffen niet meer werkzaam zijn kunnen de bacteriën hun vrije gaan en dat lijkt me niet echt wenselijk na een nierbiopt. Zo ik ben mijn gal weer een beetje kwijt.:( Met Sabine gaat het overigens uitstekend. Ze heeft er weinig van gemerkt en is zo goed als hersteld van alles. Wel een beetje eerder moe misschien maar dat gaat wel weer over.