Dinsdag 22 september
10:55 uur
We zijn in Boston. De trein kwam 5 kwartier te laat aan maar ja, het hotel was nog open.
Het was heel vreemd om zo ’s avonds naar het hotel te lopen. Om de straat over te steken moesten we op het knopje voor het stoplicht drukken en we liepen door een straat met bomen en normale huizen. Dit is zo verschillend met New York.
We slapen in de Chandler Inn. Een leuk klein hotel met 56 kamers en een eigen kroeg. Ik was zo blij dat we er gisteren waren dat we er gelijk maar een aantal biertjes tegenaan gegooid hebben. Vanmorgen hebben we de reis naar Buffalo geregeld en die naar Chicago. Dit zijn allebei zeer ongelukkige verbindingen met de trein maar goed.
Nu zitten we dus aan de koffie in een café dat naast het John Hancock Building staat. Het heeft vanmorgen even geplenst maar nu breekt de zon door. Het is klam warm weer ± 25°C.
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen. En gaan zo Boston verkennen. Eerst moet ik maar eens een paar echte wandelschoenen kopen, want mijn gympies zijn lek, heb ik vanmorgen in de plensbui ontdekt. We hebben tot morgen 4 PM de tijd, dus tijd zat.
We zitten pal in de zon en het is nu bloedheet hierbinnen.
Het is nu 13:15 uur en we zijn bezig met de stadswandeling door Boston. We zitten nu in de binnenstad. Het is erg druk en erg drukkend weer. Volgens de borden is het 23°c. De straten liggen nog wel vol met plassen (het wil niet weglopen). Rond de wolkenkrabbers waait het zoals gewoonlijk hard dus dat zorgt voor enige afkoeling. Toch kan het elk moment gaan regenen. Als dat gebeurt zitten we slecht. In de open lucht. De enige tafel zonder parasol. Edwin zit zijn meloen uit te lepelen die bij zijn superfruitsalade zat. Maar de arme ziel heeft nog steeds honger.
Ik schaam me voor de Nederlandse toeristen hier. 4 oude taarten gingen op het terras zitten met zelf meegebrachte spullen en worden weggestuurd. En dan nog net doen alsof ze niet wisten dat dat niet kan. Bah. Ze moesten om op het terras te komen eerst over een hoge ketting heen stappen. Dat was wel lachwekkend om te zien. En een paar minuten later konden ze weer over de ketting alleen de andere kant op. Weer lachwekkend.
Deze stad is zo verschillend met New York. Zoveel groen, laagbouw en heel veel baksteen. We hebben flink wat gezien door de Freedom Trail te lopen. We begonnen bij het Boston Visitors Information Centre en we zijn gestopt in Charlestown. Daar leek het ons niet interessant meer. We zijn toen aan de verkeerde kant de brug weer over gegaan. Deze was afgezet voor werkzaamheden. Maar ja, een paar versperringen houden ons niet tegen.
Daarna zijn we naar Cheers gelopen. Om er naar binnen te mogen moesten we onze ID laten zien.
Cheers viel heel erg tegen, 1 grote commerciële actie van de huidige eigenaar. De entree was gratis maar de consumpties, Heineken $7,- (normaal $3,-/ $4,-) enz. We hebben er dus niets genomen. De binnenkant is trouwens heel anders dan in de serie. Eigenlijk lijkt het nergens op. Alleen de trap en het hek zijn volgens mij origineel uit de serie.
We zitten nu op een terras in het centrum van Boston en ja hoor; Ik wilde een biertje, moest ik weer mijn ID laten zien. Laat ik mijn rijbewijs zien, nog niet goed. Dat kennen ze niet hier. Dus moest alsnog mijn Paspoort uit de tas om ze ervan te overtuigen dat ik 21 jaar ben. Dat ze dat nog niet zien met al die grijze haren van mij.
Jaja hij ziet er nog goed uit voor zijn leeftijd. We hebben lekker rustig aangedaan vandaag en gaan vanavond even naar het “Hardrockcafé”. Daarna op tijd naar bed want we hebben een lange nacht voor de boeg de volgende nacht om 4:26 PM stappen we in The Slumber Coach van de trein naar Buffalo en daar komen we om 3:26 AM aan om over een paar uur later naar de Niagara Falls te gaan. Maar gelukkig zijn we daar dan voor de grote drukte.
We hebben net gegeten in het Hard Rock Café. Het is nu 10:00 PM en we zitten op de hotelkamer. Dinie schrijft kaarten en ik schrijf HIER.
Om een uur of 7 hebben we Cheers op TV gezien en alleen het hek en de trap zijn hetzelfde. De hele stad teert volgens mij op de Cheers-rage. Overal zie je T-shirts en andere souvenirs hiervan.
Wat ook behoorlijk irritant is, is dat er zoveel bedelaars op straat zijn. Die spreken je dan aan en vragen om geld of sigaretten. Meestal hebben ze een smoes zoals “ik ben een Vietnam veteraan” of “ik wil naar Washington, naar het Vietnam Memorial” o.i.d. Je kunt hier echt altijd je geld kwijt. Soms zie je ze ook zitten met een bekertje op de grond. Kapotte en smerige voeten, kapotte kleren, een verlopen gezicht. Dan heb je toch wel met ze te doen. Soms zie je ze ook zitten met normale kleren aan en dan denk ik maar; kijk naar je buurman die 1 straat verder ligt, jij hebt het zo slecht nog niet.
Het is een vreemd land.
Vetgedrukt= Dinie
Normaal= Edwin
