Voor half 10 togen Sabine en ik al richting Amsterdam. Na diverse filetjes te hebben getrotseerd waren we toch nog net na tienen op de Boellelaan. Natxc3xbaxc3xbarlijk geen invalidenplek vrij bij de poli, waarom ik het nog probeer????. Hup, weer omrijden parkeerplaats op, er wordt flink gestraat en verbouwd, bomen staan open(lees: gratis parkeren). Dus gevolg? Geen plek meer te vinden, in file rijden we er weer vanaf. Maar weer naar de parkeerplaats aan de Boellelaan, we stonden precies tegenover de VU, maar helaas was dat het universiteitsgebouw. Parkeerautomaat stuk, nog xc3xa9en, volgende deed het:pffff. Nadat alles eindelijk gelukt was en wij op weg met tassen vol bokalen en andere benodigdheden kwamen we natuurlijk te laat, het viel mij nog mee: 10.45. Had nog geprobeerd te bellen, maar ach why bother? "Op het moment zijn al onze medewerkers in gesprek…" .
Infuusje inbrengen viel erg mee. Tot haar grote vreugde haalden ze ook meteen alle buisjes bloed uit het infuus dus niet nxc3xb3g een prik!
Toen moesten we naar de overkant (de kliniek) om de radioactieve vloeistof te laten inspuiten. Daarna weer terug naar de dagbehandeling, nog wat buisjes vloed afgetapt, gewogen, gemeten en bloeddruk getest, allemaal goed. Gesprekje met de arts en toen wachten tot de DMSA-scan gemaakt kon worden om 15.00 uur. Sabine heeft lekker even gecomputerd in de wachtkamer van Poli L. Daarna kwamen we Carola tegen en zij attendeerde ons op VU Kinderstad. Kon nog net even. Daar hebben we een rondleiding gehad. Wat is dat ontzettend mooi en leuk, zeg. Helaas was het al snel tijd voor de scan. Het bleef bij kijken deze keer.
We hadden mazzel want soms moeten duren de opnames wel 10 minuten per stuk (en net zo lang stil liggen). En bij Sabine was de vloeistof heel goed opgenomen en duurden ze slechts 3 minuten. Ze maakten 3 foto’s, van onder en boven tegelijk van links en rechts schuin. Ze leek wel een levende tosti! En ze hoefde niet in het vacuumpakketje. Het was trouwens ook een heel ander apparaat waar ze toen in lag. Ik was helemaal gelukkig toen we al om 16.00 in onze bus stapten. Helaas veranderde mijn gelukzalige gevoel toen ik de snelweg opreed, file, file en nog eens file. Om half 6 reden we pas Castricum binnen en Sabine moest ook nog eens zwemmen vanavond om half 7. Haasten, snel een broodje gegeten. Daarna Laura opgehaald bij opa en oma. Gisteren had ze daar tussen de middag een broodje gegeten. Vandaag ook weer en vanmiddag, morgen mag ze ook weer natuurlijk. Zegt ze: "Ik mag wel drie dagen naar oma, het lijkt wel mijn verwendag!" Ze heeft namelijk iets nieuws uitgevonden. Vorige week moesten we vroeg uit de veren op zaterdag, want papa moest verwend worden met een ontbijtje op bed. De volgende dag was ik aan de beurt. En afgelopen zaterdag kreeg Sabine de eer, maar niet voordat ze even had geregeld dat wij haar zondag dan toch echt moesten verwennen, want nu was zij aan de beurt!
Zo direct maar vroeg naar bed (pfff zegt ze om 11 uur, hahaha) want vannacht was het Sabine die ons wakker hield. Ze begon te huilen bij de eerste donderslag, wilde voor het eerst sinds jaren weer tussen ons inliggen in bed, werd bij elke nieuwe knal huilend wakker. Laura heeft de hele nacht geslapen als een roosje. Vanmorgen voelden Edwin en ik ons alsof we de hele nacht aan de boemel waren geweest met een hxc3xa9le hoop drank.