Het bloed zakt naar beneden bij Laura en inmiddels heeft ze een rood ooglid en een blauw walletje onder haar oog. Toch valt haar lokje mooi over de plek heen zodat het niet eens heel erg opvalt. Ze heeft er zo goed als geen last van hoewel ze hem de volgende morgen al meteen tegen een hoek van een laadje stootte. En ik ben apetrots op haar, ze stapte zo weer op de fiets en we hebben alweer een aantal kilometertjes achter de rug sinds de buiteling. “Voortaan maar niet meer proberen om de stoep weg te koppen”, zei ik vandaag, maar ze kon er niet echt (lees: echt niet) om lachen.

Oma Alie, mijn schoonmama, wordt 23 juni 75 jaar. Zoals bij al haar lustrums (of heet dat lustra?) mag ik het kaartje in elkaar flansen.  Ze had met Edwin al wat ideetjes geopperd. Puzzelstukjes, gekleurd en met foto, een plaatje van een mus en daar mocht ik wat van gaan brouwen. Uiteindelijk is dit hem geworden.