Sabine heeft ons (en iedereen om haar heen) weer eens versteld doen staan.
We waren al blij verrast toen ze liet zien dat ze (met haar benen ) kon fietsen. Op een driewielfietsje met een doortrapper weliswaar maar toch. Hoe ze het doet doet ze het maar het ging prima. De prognose was dat ze het wel kon maar nooit zo snel, iig niet sneller dan loopsnelheid.
Haar eerste fietsje hebben we nog steeds maar is eigenlijk al een tijdje te klein. We zijn wel op zoek naar een nieuwe want van de gemeente krijgen we hem niet omdat ze nu ook al een handbike heeft. Maar goed ik dwaal af. Ik had op school gevraagd of ze het fietsje dat ze op school gebruikt mee mocht voor op vakantie, want ik had al gezien dat ze daar heel wat beter en gemakkelijker op fietste. Het is een zelfde merk als zij heeft maar een maatje groter (en 20 jaar ouder, maar what the hell… ) Ik had hem vrijdag opgehaald en we gingen meteen uit school vandaan naar oma Alie fietsen om het boekje te brengen. Ik nam Laura lopend mee met de poppenbuggy want meestal moet ik Sabine vooruitpraten. Ik had nog geen twee stappen gedaan of ze was al over de brug aan het eind van de straat. Edwin schrok zich wild (ook in positieve zin) en ik eigenlijk ook wel. Wat ging ze hard, zeg. Ik er achteraan rennen maar ja Laura werkte niet echt mee. Edwin had inmiddels zijn fiets gepakt en sjeesde achter haar aan. Tegen de tijd dat ik de brug over was stond zij al weer een heel eind verder bij de weg te wachten. Poeh, gelukkig stopte ze. Wauw.
Vandaag gingen we eigenlijk naar Naomie toe, we hadden afgesproken bij opa en oma. Ik dacht we gaan eens op de “echte” weg fietsen. Eerst wilde ze niet, maar ik kon haar niet de stoep opkrijgen zonder duwstang en met Laura voor op mijn fiets dus we moesten wel. En ze ging toch als een speer op dat asfalt! . Onvoorstelbaar. Ze reed tussen de 8,2 en 9,1 km per uur. Halverwege zuchtte ze wel even dat ze wel een beetje moe was. Nou dat mocht ook wel. Als je beseft hoeveel kracht het haar kost om dat voor elkaar te krijgen. Wat een coole griet is het toch
En ze is nu zelf ook erg trots er op. Bij opa en oma lekker uitgerust en natxc3xbaxc3xbarlijk nog heerlijk Naomie op schoot gehad. En je zult het wel bijna niet geloven: IK HAD MIJN FOTOTOESTEL NIET BIJ ME! Dus helaas geen begeleidende foto van onze wielrenster. Maar die komt nog wel hoor.
Jeetje, ik bedenk me nu dat ze harder gaat met haar benenfiets dan met de handbike. (Max. was 8 km/u)
Wel ff een fotootje met haar eigen (te klein geworden) fietsje.