Nadat we uitgegipst en schoongewassen (Sabine dan) waren, togen wij op weg om ons stapavontuur samen tegemoet te gaan. We hadden nog geen vastomlijnde plannen, maar reden vol verwachting naar het centrum van Amsterdam. Toen we bij Sloterdijk in de buurt reden dacht ik dat ik wel eens kon laten zien aan Sabine in welke buurt ik jaren gewerkt had (Spaarndammerbuurt), vooral voor mij leuk eigenlijk. Maar stomverbaasd was ik wel. Ben daar sinds voor mijn zwangerschapsverlof niet meer geweest (november 1998) en mij hemel wat kan dat anders zijn. Ik wist dat het bedrijf gesloopt werd maar dat er al gras zou groeien waar eens de geasfalteerde vloer van het distributiecentrum van Fetim BV lag. De kantoorpanden waren zwaar beklad met graffiti en de binnen doorgang naar de Spaarndammerstraat was weg. Onze bedrijfsstamkroeg (de Bombardon) was niet meer te vinden en zal dus wel weg zijn. In de de Spaarndammerstraat zijn er allemaal winkels bijgekomen die destijds, toen ik nog fulltime werkte, erg handig waren geweest.
Het zwembad waar ik tusen de middag altijd ging zwemmen was er nog wel maar zo te zien danig opgeknapt. Nostalgie ten voeten uit maar het leek zo wel 100 jaar geleden. Om maar meteen door te gaan heb ik haar ook nog even laten zien waar ik op school heb gezeten. Van west naar oost dus. Ik reed er wel zo naar toe. Exc3xa9n van de meest domme beslissingen die ik ooit heb gemaakt. O, ik heb er best een hoop dingen geleerd die me nu nog steeds van pas komen, maar ik was daar echt txc3xb3taal niet op mijn plek tussen een hele hoop extravagante en originele modefreaks. Dacht ik dat ik best aardig kon tekenen? Nou ik haalde het gemiddelde nog niet eens. Maar goed de MTS voor Mode en Kleding (tegenwoordig ROC) was een makkelijke keuze voor iemand die het even niet wist en ik heb ook mijn diploma, maar goed…ik heb er dus beroepsmatig NIKS mee gedaan en dat wilde ik ook echt niet meer in dat wereldje waar je in een spijkerbroek met gympies echt te min was voor woorden.
Het was ook best leuk om in de straat te rijden waar we altijd in een koffieshop (toen nog in de letterlijke zin van het woord) lunchten. Exc3xa9ntje was er nog, maar onze favoriet, Leen Ajax, de vader van Johnny Holshuijsen die destijds bij Volendam voetbalde, en ook xc3xa9rg leuk was om te zien, zag ik helaas niet meer in het rijtje in de Molukkenstraat. Het was altijd beregezellig daar. Memories, memories…
We hebben in de buurt een hapje gegeten en zijn om half 4 eindelijk op een aardig parkeerplekje terechtgekomen in de Spuistraat. Op de Dam was Sabine meteen wild van die gorilla waar Laura van de zomer ook erg van onder de indruk was.
Even later stonden we in de rij tussen de toeristen om een kaartje te bemachtigen voor het Wassenbeeldenmuseum. Hier zijn alle foto’s te zien. We hebben nog even gewinkeld, twee badpakken gekocht want die oude van Sabine werden echt slap. Maar we hadden allebei niet zo’n zin. Lekker een pizzaatje gepakt in een zijstraatje van het Rembrandtplein. Het was erg gezellig en om een uur of 8 reden we onze oprit weer op. Laura was heerlijk alleen aan het logeren bij opa en oma dus Edwin was blij dat we hem weer van zijn eenzaamheid verlosten.