Al dagen ervoor was Sabine tegen iedereen aan het vertellen dat Sponge Bob op de kermis kwam en dat zij er heen ging xc3xa9n dat ze hem deze keer een hand ging geven.
En ja, toen puntje bij paaltje kwam, we reden/liepen nog niet eens op het kermisterrein, trok ze zich alweer terug. Ik wil toch niet naar Sponge Bob kijken. Ze wilde naar huis, maar WEL een suikerspin. We werden al een beetje moedeloos. Dikke tranen tegen de hysterie aan. Zo ook toen we in de draaimolen wilden. OK dan niet dan eerst maar een rondje lopen op de kermis. Sponge Bob was trouwens in geen velden of wegen te bekennen.
Bij een attractie met luchtballonachtige karretjes wilde ze graag kijken, dolenthousiast. Totdat oma de kaartjes had gehaald, toen wilde ze echt niet mee.
Maar ik ken mijn pappenheimertje en nam haar gewoon samen met Nora mee het karretje in.
BRULLEN, niet te kort. Maar zodra het apparaat in beweging was begon ze alweer mee te zingen met de muziek en door haar dikke tranen heen te lachen.
Ik begon me net ongemakkelijk te voelen onder de blikken van diverse mensen die dachten dat ik haar echt onder dwang meenam. En ik moet zeggen dat dat ook eigenlijk zo was. Als ik niet wist dat ze er uiteindelijk heerlijk van genoot. Maar toen het afgelopen was wilde ze niet meteen nog een rondje. Wel toen we haar net weer vast hadden gezet in de rolstoel, maar toen dachten we: “even een momentje, dametje”. Bij de draaimolen weer het zelfde verhaal. Die hebben we maar even gelaten voor wat het was.
Het was ook erg druk. Eendjes vissen wilde ze wel!
Nora was ook mee en die wilde natuurlijk ook wel iets spannender doen dan alleen die “kleuterdingen”.
Dus daar ging ik: met Nora mee in de snelle variant van de octopus. Nou dat heb ik wel geweten. Ik kan me herinneren dat ik vroeger vond dat de rondjes altijd zo snel voorbij waren. Nou deze keer kwam er geen eind aan!!! Halverwege werd ik wat misselijk, maar ik dacht toen nog dat het bijna over was. Helaas moest toen het “echte werk” nog beginnen. Mijn hemel wat ging dat hard en rond.
Ik zwabberde uit het karretje alsof ik drie kratten bier ophad, en voelde me ook zo. Ik heb even 5 minuten gezeten. Sabine had leedvermaak, net al toen ik een keer vreselijk zeeziek was toen ze een jaar of 3 was. Ze heeft flink gelachen. Het ergste leed was na een uurtje wel geleden maar ik ben nog steeds niet helemaal van het katterige gevoel af. Dat doen we dus maar niet meer.

Eindelijk zagen we Sponge Bob voorbij komen op een wagen. Ruim een uur later dan gepland. En ja onze heldin heeft zelfs naar hem gezwaaid. We kwamen de oude buurtjes nog tegen en die gingen er ook in. Ik heb er wat foto’s van gemaakt, maar ik werd er wel weer wat draaierig van. Nora ging ook nog een keertje samen met Joost en Lisa in een karretje.

Sabine had zich al weken verheugd op de suikerspin. Vorig jaar had ze er voor het eerst xc3xa9xc3xa9n gekregen en dat had indruk gemaakt. In de Katjeskelder wilde ze er ook al xc3xa9xc3xa9n hebben maar dat hebben we afgehouden met: “die krijg je wel op de kermis”. En dat was ze echt niet vergeten.

Uiteindelijk vonden we het wel tijd om naar huis te gaan, maar toen moest en zou madammetje natuurlijk nog een keer in de draaimolen.
Ook nog even een wilde huilbui aan het begin maar dat was zo over. Ik heb ook het idee dat ze of een beetje oververmoeid is of dat ze niet helemaal lekker is. Want ze huilt de laatste tijd wel heel vaak xc3xa9n heftig.
Net voor het naar bed gaan was ze ook helemaal over haar toeren. Ze mocht van papa niet op de bak beneden blijven slapen vannacht. NOU JA ZO ONREDELIJK TOCH, DIE PAPA.
Echt ontroostbaar. Misschien wordt het inderdaad wel tijd om weer naar school te gaan. Dat zei de moeder van Kimberley ook gisteren. Die waren ook huilerig. Morgen komt Kimberley bij Sabine spelen. Ze hebben er allebei zin in. Gezellig hoor!