Mijn vader ligt op het moment in het ziekenhuis.
Donderdag heeft hij (weer) een lichte beroerte gekregen.
Deze keer heeft het ook zijn rechterbeen te pakken.
Hij loopt heel erg moeilijk, hoewel hij nu al wel “pittig” met een vierpootkruk liep.
Toen Sabine een paar maanden oud was bleek dat zijn halsslagader voor een gedeelte aan het dichtslibben was. Niet best natuurlijk maar hij was nog veel te “goed”om daaraan geopereerd te worden. Hij moest (geloof ik) minimaal voor 70% dicht zitten voordat men er maar iets aan deed. Helaas voor mijn vader te laat. Een paar maanden later op controle bleek dat de ader helemaal dicht zat en kon er helemaal niets meer aan gedaan worden. Gelukkig betekende dit dat zijn lichaam een andere uitweg had gevonden.
Waarschijnlijk door brokje uit dezelfde slagader werden de CVA’s veroorzaakt die hij in de afgelopen jaren kreeg.
Na de eerste was er vrij weinig lichamerlijk merkbaar. Hij draaide alleen dingen om. (Als hij dacht dat iets linksom moest maakte hij het rechtsom, zeg maar.)
Verder was hij heerlijk aan het klussen en knutselen.
Vorig jaar kreeg hij nogmaals een lichte beroerte en toen had hij een scheve mond en zijn rechterhand kon beduidend minder. Het praten is ook heel erg achteruit gegaan.
Hij kon niet meer lekker klussen. Ruim een jaar is dit redelijk stabiel gebleven tot vorige week. Hij had een tandontsteking en had toen zelfstandig besloten dat hij zijn medicijnen (bloedverdunners) maar niet moest innemen i.v.m. mogelijk trekken van de kies.
(Die moet nu nog steeds getrokken worden eind juni als dat doorgaat tenminste)
Eigenwijs maar niets meer aan te doen. Het zal mede de oorzaak zijn van de recente CVA.
Hij kan nu zijn rechterarm geheel niet meer gebruiken en fietsen (wat hij de laatste tijd erg veel deed) is er waarschijnlijk ook niet meer bij.
De MRIscan wees uit dat er op de oude plek weer een beschadiging was bijgekomen.
Gelukkig is zijn praten niet nog slechter geworden. En wat nog fijner is (vooral voor de naasten) is dat hij er vrij laconiek onder blijft. Feit is wel dat mijn moeder het een stukje zwaarder zal krijgen. Hij kan nu helemaal weinig dingen zelf meer doen.
Zijn bed staat al beneden in de kamer. Want voordat er de nodige aanpassingen in huis zijn ben je we weer een tijdje verder.
Sabine vindt het prachtig allemaal. Opa kan niet meer lopen; nou ja dan gaat hij toch net al ik in een rolstoel. Die ziet het probleem niet zo (gelukkig)
Hier een fotootje van de dames bij opa in bed. Gemaakt met Sabines eigen cameraatje