Ja, het lijkt niet alleen of ik gek ben geworden maar het is bijna zover.

Het moet niet al te lang meer duren anders word ik echt gek.

Laura schreeuwt; dan wel niet de hele dag maar toch wel de helft van de tijd.
In de betere helft is ze heel lief en zoet maar in de slechtere helft is ze aan het schreeuwen zonder duidelijke reden.
Eerst dacht ik: “ze heeft honger” 5 minuten lijkt het daar dan ook op.
Tot ze weer vrolijk verder gaat schreeuwen.
Het is hetzelfde vergaan bij dorst, vieze luier, moe. Het zou alleen nog aan de tandjes kunnen liggen eventueel.
Ik kan niets doen en zeker als ik uit het zicht ben gaat ze nog harder schreeuwen (niet huilen maar echt schreeuwen). Het zal ook wel te maken hebben met de eenkennigheid en verlatingsangstfase maar zo erg was het bij Sabine echt niet en volgens onze moeders ook niet bij Edwin en mij.
En misschien is ze ook wel lichtelijk gefrustreerd.
Ze wil de hele tijd staan maar kan dat nog niet. Als ze op haar buik ligt gaat ze constant heen en weer en op en neer, op tenen en handen, kniexc3xabn onder de buik, maar kruipen lukt nog niet.
Op speeltjes is ze na 5 minuten uitgekeken dan moet er iets nieuws uit de kast getrokken worden.

Volgens het Consultatiebureau is ze haar stem aan het ontdekken.
Nou dat kan ik je wel vertellen hoor:”DIE HEEFT ZE ALLANG GEVONDEN”
EN WIJ OOK!!!

Nu ga ik even een heelboel mensen bellen die ik allang had moeten bellen, maar als Laura zo schreeuwt kan ik niet bellen en als ze slaapt (zoals nu) heb ik meestal even geen zin meer (eindelijk rust).
Maar ja het zal wel maar 1 telefoontje worden; ten eerste slaapt Laura nooit zo lang en ten tweede ben ik aan de telefoon vaak erg lang van stof. Daarom stel ik het altijd te lang uit.

Zo mijn hart is even gelucht.
En toch is het een heerlijk grietje